Został pomyślany jako projekt w procesie, rozwijany w czasie i pozwalający na testowanie go w różnych miejscach i wersjach. Jego jedyną ramą była rama czasowa i jak wskazuje tytuł, miał on dotyczyć moich wszelkich działań, które odbedą się po urodzeniu dziecka. Wydarzenie to  wyraźne oddziela moje działania ruchowe od tego co było przed, a co po. 

​

Postnatal Project wynikł z potrzeby wspólnego bycia z dzieckiem, odkrywania pierwotnych wzorców ruchowych

i zaczątków działań nieporuszającego się jeszcze samodzielnie człowieka. Były to działania naiwne, intuicyjne, szukające nieco po omacku, uczące się na błędach. Prywatna więź nie pozwala oddzielić tych poszukiwań od emocji oraz nabrać odpowiedniego dystansu do ich oceny. Sytuacja ta stawiała mnie często wobec pytania

o granice bycia matką, a artystką czy badaczką. Niejednokrotnie zaburzała zarówno łączące mnie relacje

z dzieckiem, jak i własnym podejściem do bycia twórczynią. Z dzisiejszej perspektywy wiem, że były to doświadczenia kluczowe, zarówno w rozwoju osobistym, jak i rodzinnym, a ich wpływ odcisnął bardzo silne piętno na potrzebie dalszych poszukiwań i rozwoju działań nazywanych przeze mnie choreografiami rodzinnymi czy też Performującymi rodzinami. 

​

Pierwszy pokaz odbył się w 2012 roku podczas Konferencji Estetyka sztuk preformatywnych w Krakowie.