Let’s explore bed positions to choreograficzny proces badawczy, którego pierwsza próba miała miejsce podczas wydarzenia:Tender Hotel - Love, Care & Discomfort. Projekt Grand Re-Union odbył się w 2021 roku. Był to 24-godzinny streaming na Zoomie z propozycjami od wielu artystów. W 2023

w ramach rezydencji artystycznej w Industra Brno odbyła się próba wersji na żywo.

​

Kilka tygodni przed wydarzeniem podjęłam mniejsze próby „sprawdzania” leżenia, robiąc sobie zdjęcia z zamkniętymi oczami lub leżąc w wielu przestrzeniach domu, napisałam również łóżkowy manifest

i scory,  które są zestawem zadań do spróbowania, które mam nadzieję, że zostaną rozwinięte pod wpływem nowych eksperymentów.

​

Punktem wyjścia było zderzenie się ze „zbyt wieloma” obowiązkami, które stoją w sprzeczności

z poetyką zwalniania i powodują frustracje. Natychmiast poczułam przeciążenie w moim ciele. Zainteresowałam się codziennymi ścieżkami, powtarzanymi w małej przestrzeni domowej raz po raz. Zwolnienie tempa i odpoczynek stały się moim „niemożliwym” ruchem. Absurdalnie „nierobienie niczego” stało się najtrudniejszym zadaniem.

​

W ramach autoprowokacji postanowiłam praktykować odpoczynek poprzez eksplorację pozycji łóżkowych. Układanie ciała w pozycji leżącej stało się moją aktywnością i wymagało wysiłku. Chciałam również skupić się na aspekcie porażki, przyjrzeć się bliżej temu, jak coś, co się nie udało, staje się swego rodzaju sukcesem. Przeniesienie akcji do przestrzeni domowej otworzyło pole do performowania prywatności i codziennego życia.

​

Pierwsze doświadczenie streamingu było bardzo osobiste, zauważyłam wiele potocznych znaczeń różnych zwrotów związanych z łóżkiem i w jakich sytuacjach je wypowiadamy. Łóżko jest miejscem,

w którym często się rodzimy, chorujemy, uprawiamy seks lub umieramy, stawia również pytanie

o dzielenie się przestrzenią, jest sferą intymności. Decyzja o spaniu razem obiecuje bliskość

i bezpieczeństwo, ale jednocześnie zmniejsza przestrzeń dla własnego ciała. Spanie w pojedynkę obiecuje odpoczynek i prywatność, ale jednocześnie może przypominać o samotności. Jako matka bardzo mocno odczułam ten dylemat.

​

Pozycjonowanie ciała jest również obszarem eksploracji choreograficznej, gdzie wykonawca jest oglądany przez widza głównie horyzontalnie, podczas gdy leżące ciało otwiera nowe możliwości dla sposobu, w jaki widz postrzega ruch.

​

Chciałabym sprawdzić różne sposoby doświadczenia dla widzów: czy poprzez samo „oglądanie”, ale także poprzez dzielenie się podobną aktywnością w tym samym czasie. Tworzy to rodzaj wspólnotowego doświadczenia, zadając pytania o działanie w niedziałaniu.

​

Finalna wersja ma formę instalacji performatywnej, podczas której widzowie mają możliwość swobodnego dokonywania własnych wyborów, kiedy i jak długo chcą pozostać w trakcie pokazu i jaki rodzaj uczestnictwa wybierają dla siebie. Scenografia składa się z miejsc, w których widzowie mogą się położyć, przypominające łóżkowy plac manewrowy. Jednocześnie przygotowana wcześniej choreografia odbywa się w tej samej przestrzeni na łóżku performerki, biorąc pod uwagę potencjalne przeszkadzanie ze strony dzieci artystki.